Silfur á NM til Eyja.

  Þá erum við komnir heim eftir mótið.  Strákarnir eru mjög sáttir með silfrið, það er einna helst að það hafi komið okkur á óvart hversu nálægt við vorum að vinna mótið.  Eitthvað sem við gerðum eiginlega ekki ráð fyrir í upphafi.  En eftir á að hyggja gerðum við allt eins vel og við gátum.  Undirbúningurinn var þéttur, fengum tvisvar kennara hingað og héldum eitt mót, allt til þess að koma strákunum í gírinn.  Ég held að það að fá Helga Ólafsson með okkur hafi verið sterkasti leikurinn, hann var ómetanlegur og kenndi þeim gífurlega margt.  Það er engin spurning í mínum huga að hann á stóran þátt í því að við vorum svona nálægt því að vinna.  Í fjögurra manna liði er alltaf erfitt og sjaldgæft að fá alla til að toppa á sama mótinu og okkur tókst það ekki, þó t.d. Sindri hafi verið í þvílíku stuði og fleiri sýndu mikla keppnishörku.  Á mótinu voru margir afar sterkir skákmenn og ljóst að sterkt lið þarf til að vinna slíkt mót, töluverða kunnáttu, keppnisreynslu og góða liðsheild.

  Ferðalagið var erfitt, því prógrammið var þétt og mikil ferðalög á skömmum tíma.  Krakkarnir tefldu í allt að 12 tíma á dag og þegar ferðum er bætt við þá er afar lítill tími til að fara yfir skákir eða yfirleitt að slappa af.  Helgi hélt fundi með strákunum fyrir hverja umferð og einnig á hverju kvöldi þar sem hann fór yfir helstu atriði.  Hann fór líka yfir hverja skák með viðkomandi dreng strax eftir að henni lauk.

  Það er ljóst að við eigum alla möguleika á að byggja upp sterkt skólaskáklið hér í Eyjum.  Hvað þarf til að koma er eitthvað sem ég hef áður tjáð mig um og er enn í fullu gildi, menn verða að fara að átta sig á því að svona kemur ekki af sjálfu sér og afrek verða ekki unnin með aðgerðarleysi.